Cztery dni grzeszyłam w Rzymie. Kulinarnie grzeszyłam gwoli ścisłości. I najważniejsze – BEZKARNIE grzeszyłam kulinarnie w Rzymie.

Obżerałam się nieprzytomnie – makarony, pizze, lody, alkohol… Ale jak się powstrzymać, gdy z każdej strony docierają oszałamiające zapachy a ulubiona (i absolutnie niedozwolona w mojej diecie) carbonara smakuje tak, jak nigdzie indziej?

Ta z małej knajpki przy Piazza Navona sprawiła, że mruczałam jak Kubuś Puchatek nad baryłką miodu. Wcale nie gorsza była sałata – nomen omen – rzymska z grillowanymi bakłażanami, serem wędzonym i grzankami. Do tego oszałamiająca zapachem oliwa i kieliszek domowego czerwonego wina i nic więcej do szczęścia nie było mi trzeba. No, może poza gałką (a raczej GAŁĄ) czekoladowo-pomarańczowych lodów z jednej z tysięcy lodziarni i maleńkiej espresso, słodkiej jak ulepek…

Oczami wyobraźni widziałam rosnący na biodrach tłuszczyk i wagę jak rakieta idącą w górę. I co? I nic! Tadadadam! N-I-C! Waga nie drgnęła – jaka gruba/chuda wyjechałam, taka i wróciłam!

Wzruszyło mnie to, nie powiem. Starałam się wprawdzie jeść o stałych porach, nocami nie obżerać się (nadmiernie) frykasami włoskimi, ale i tak wydawało mi się, że ilość pochłanianych kalorii zaprzepaści cały efekt, na który pracowałam przez ostatnie miesiące.

I nagle – olśnienie! – przecież od świtu do zmierzchu byłam na nogach! Przemierzyłam w czasie tych kilku dni tyle kilometrów, tyle schodów, placów i ulic przeszłam, że starczyło za najlepszy fitness. Teraz nie pozostaje mi nic innego, jak wziąć się za prawdziwy fitness, by pozbyć się… zakwasów po rzymskim spacerze.

Trzymajcie kciuki!